Radiostilte

Het is lang stil geweest van onze kant, op een paar enkele posts op Instagram na. Was er niets te vertellen, niets te delen?

Het eerlijke antwoord is: jazeker.
Wat we hadden kunnen delen is dat we de afgelopen jaren met veel vragen leefden, waarop we de antwoorden niet wisten.

Waarom dan nu toch een nieuwsbrief?

Wat vooraf ging …

In 2020 gaven we met Pasen een meerdaagse gratis online masterclass Transformatie. We werkten in de lockdown met bijna 250 deelnemers het verhaal van Pasen uit, als een universele metafoor voor crisis, weerstand, ongeloof, eenzaamheid, verlatenheid, wanhoop.

Over hoe de weg terug naar het oude voorgoed is afgesneden en er geen licht lijkt aan het einde van de tunnel.
We bespraken het diepe zwart van een echte crisis, maar ook hoe daarin altijd de basis wordt gelegd voor iets nieuws, iets anders.
Hoe de mens totaal op zichzelf wordt terug geworpen, en uiteindelijk zichzelf weer hervindt – soms zelfs opnieuw uitvindt.

Toen bevonden we ons in de collectieve Corona crisis.
Niemand wist nog hoe het nieuwe eruit zou gaan zien, maar er leefde hoop.Toen we de masterclass afsloten was het nieuwe nog een raadsel, nog een blanco pagina.

Inmiddels zijn we 4 jaar verder

Voor ons persoonlijk en voor de Coaching Academy zijn het veelbewogen jaren geweest.

We kampten niet alleen met de commerciele gevolgen van Corona, maar ook met het feit dat in het post-Corona tijdperk mensen veel meer druk en minder ruimte ervaarden dan ooit tevoren.
Clienten en studenten gingen gebukt onder de veranderde “eisen” die werk, privé en een post-Corona maatschappij aan hen stelden. De o zo noodzakelijke innerlijke en fysieke ruimte voor hun eigen leer-, ontwikkelings- en verwerkingsprocessen moest met een kaarsje gezocht worden.

Daarnaast kende ons privé-leven nogal wat uitdagingen (we deelden daar af en toe wat over).

accreditatie ontwikkelingen

Temidden van dit alles, zette de beroepsvereniging Nobco/EMCC in op verdere professionalisering en formalisering van het accreditatieproces, met name als het gaat om de accreditatie van opleiders.

Even voor de goede orde: Wij twijfelen op geen enkele manier aan de relevantie en het belang van accreditatie. Wij hebben veel respect voor alles dat Nobco in de afgelopen 14 jaar voor elkaar heeft gekregen, zowel op het gebied van individuele accreditatie, als op het gebied van de accreditatie van opleiders.

Ergens eind 2021 besloten we om er nog een keer vol voor te gaan. We hadden sinds 2010 drie geaccrediteerde opleidingen. Die moesten worden geheraccrediteerd. Er moesten supervisoren worden opgeleid, interne processen worden aangescherpt, een leerportaal gemaakt en geintroduceerd, individuele accreditaties worden vernieuwd. We hebben het allemaal gedaan. 

Wij herkennen onszelf niet meer

Begin dit jaar hoorden we dat alles in orde was – we waren in middels EIA-embedded – geaccrediteerd (hetgeen zoveel betekent dat studenten met een EQA-certificaat bij ons hun individuele accreditatie kunnen afmaken). Op het moment dat we het wilden vieren, konden we in onszelf geen blijdschap meer voelen. 
De ingekochte champagne bleef onaangebroken.

De spanning tussen wat de “buitenwereld” (in dit geval Nobco) van ons vraagt en wie we werkelijk willen en kunnen zijn als opleiders is te groot geworden. De EQA’s voelen als een fuik waar we steeds verder inzwemmen.Keer op keer leveren we een stukje in, dat voor ons belangrijk is als het om de kwaliteit van het opleiden gaat, maar waarvoor geen plaats meer is. 
Anderzijds introduceren we steeds meer verplichte onderdelen, procedures en normen, waar we aan twijfelen, en die tot extra werkdruk en frustratie bij zowel studenten als onszelf leiden.

Het gaat niet meer. We herkennen onszelf onvoldoende meer.
Die prijs is ons te hoog.

nog een laatste ronde

We kunnen eigenlijk niet anders: We stoppen met het aanbieden van geaccrediteerde opleidingen.
Komende mei gaan de geaccrediteerde programma’s voor het laatst van start. Daar zien we gek genoeg ook naar uit. Er zit zo veel tijd, aandacht en liefde in die programma’s. Het is een echte eer om een laatste keer studenten langs deze weg naar een geaccrediteerd opleidingscertificaat te leiden.

Natuurlijk,
we voelen er verdriet bij en verlies. 
Maar na al die iaren in dit werk weten we, dat er na een “niets” iets nieuws zal komen, iets waar we nu wel de contouren van vermoeden, als schimmen in een droom. 
Na Pasen wordt het lente. Daar vertrouwen we op.

Wat blijft is ons diepe ontzag voor de kracht van de waardevrije ontmoeting tussen mensen. Het belang van het Ik & de Ander-concept (Buber, Levinas) staat nog recht overeind. Hetzelfde geldt voor ons geloof in de noodzakelijkheid van de professionele attitude (cliëntgericht, waardevrij, vrij van projecties & overdracht, aanwezig i.p.v. sturend), onze gerichtheid op ontwikkeling in plaats van oplossing, onze visie op opleiden (interactief, face-to-face, zelfreflecties, professionele feedback). We blijven overminderd toegewijd aan het leren en ontwikkelen van de ander en van onszelf.

Wat ook blijft is het stimuleren van de individuele accreditatie van coaches, die een eigen praktijk voeren. Desgevraagd staan we ze met liefde bij in dit proces, middels (bij-)scholing en supervisie.

We zijn onverminderd gepassioneerd voor ons vak en de kwaliteit ervan. 
Dat heeft ons altijd gedreven. 
Maar kwaliteit gaat voor ons over wat er gebeurt tussen mensen. 
Die processen zijn kwetsbaar, belangrijk en gecompliceerd. 
Het is een “kunst” om studenten daar in op te leiden. Zo zien wij dat althans. 

tijd voor een nieuwe weg

Daar zou wat ons betreft als het om kwaliteit gaat, veel meer aandacht naar toe mogen.
De EQA-toetsing richt zich echter vooral – en steeds dwingender, en steeds frequenter – op vorm, organisatie, procedures.

Tijd om onze eigen weg hierin te vinden.
We vertrouwen op onszelf en op het proces.
We zien uit naar de lente, naar nieuw leven.