een reflectie

In retrospect kunnen we beter begrijpen waarom we zoveel tijd nodig hadden om weer in beweging te komen.
Er moest iets rijpen.
Er moest iets gedragen worden voordat het klaar was voor geboorte.
Er moest nog verwerkt worden, achtergelaten.
Het was noodzakelijk om nog een paar keer te denken, “zullen we toch maar niet gewoon …”
Het hoorde erbij. Het was onderdeel van een volledig proces.

Waarom willen we daar nog even bij stil staan – hier in deze nieuwsbrief?
Omdat ook onze clienten en studenten een winter kennen in hun processen.
Niet alleen na een verlies, maar ook in een ontwikkelingsproces.
Persoonlijke ontwikkeling kent net zo goed het ritme van de seizoenen. 
Bij iedere stap vooruit, wordt ook iets achter gelaten. 
Iets waaraan een deel van onszelf – soms tegen wil en dank – gehecht is geraakt.
We kennen allemaal “stilstand” of zelfs “bevriezing” in leer- en levensprocessen. 

Als je werkt met mensen, als coach of anderszins, kan het van belang zijn om de winter te respecteren.
Hoewel coachmodellen zoals GROW (en zelfs onze eigen realisatiecurve) wellicht iets anders suggereren, is de beweging naar voren niet programmeerbaar of manipuleerbaar.

Soms kan een mens helder “nee” zeggen tegen iets, of wordt hij geconfronteerd met een onwrikbaar “nee” van het lot. Maar daarmee is nog niet meteen “ja” gezegd tegen iets anders.
Of soms is er een helder “ja”: Dit is wat ik wil! 
Maar dan is “ja” nog niet meteen uitgevoerd.

Want met iedere “ja” komt ook een “nee” mee. 
Kiezen is zowel winnen als verliezen.

Geef het tijd. Laat het rijpen. Laat het voldragen zijn, voordat het geboren kan worden. 
Kortom, laat het winteren.
De tulp zal niet bloeien als de wintertijd wordt overgeslagen.

Dit is vooral een hart onder de riem voor coaches die denken dat het “in actie komen” van hun client een indicatie is voor de kwaliteit van hun begeleiding.
De kwaliteit van coachen wordt nog veel te vaak door zowel de coaches zelf als door de opdrachtgevers in relatie gebracht met resultaat, met actie, met verandering.
Die maakbaarheid en planbaarheid van menselijke processen is een illusie.
Meetbaarheid, voorspelbaarheid en resultaat zijn relevante eisen aan machines.
Menselijke processen kennen een andere dynamiek.

Coaches en opdrachtgevers (en soms de clienten zelf evenzo) willen van de herfst meteen door naar de lente. De economie heeft geen geduld voor de winter, en het ego van de coach evenmin.

Pas sinds wij onze moestuin hebben, weten we dat de knoppen die in het voorjaar weer zullen uitlopen al gemaakt worden in de herfst.
Het vruchtbeginsel van de aardbei en de appel is – goed beschermd – al lang aanwezig.
Het heeft de rust en de kou van de winter nodig om in het voorjaar krachtig uit te kunnen lopen.

Er schuilt wijsheid in de winter.

_{Freddie Mercury schreef A Winter’s Tale een paar weken voor zijn overlijden in 1991. Hij werd geïnspireerd door het uitzicht vanuit zijn vakantiehuis in Montreux, dat uitkijkt over het meer van Geneve.}